Ο Χρήστος Χριστόπουλος επιθεωρητής πωλήσεων της εταιρείας Τσιλιλή βρέθηκε στην Αθήνα για να προωθήσει στο χώρο της γαστρονομίας μια σειρά εκλεκτών κρασιών που παράγει το Κτήμα Θεόπετρα, ένας οργανικά καλλιεργημένος αμπελώνας της εταιρείας.
Συνέντευξη: Θανάσης Αντωνίου
Ο αμπελώνας εκτείνεται σε περίπου 155 στρέμματα περιμετρικά των Μετεώρων στην ομώνυμη περιοχή, γνωστή για το Σπήλαιο Θεόπετρας. Ο κατάλογος του Κτήματος αποτελείται από λευκά, ροζέ και κόκκινα κρασιά αλλά και αφρώδη όπως το Edenia Λευκό (μαλαγουζιά) και Edenia Rose (λημνιώνας).
To Grill συνάντησε τον Χρ. Χριστόπουλο στο εστιατόριο Κιουζίν, στο Κολωνάκι, και είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε μαζί του για μια σειρά εταιρικά και κλαδικά θέματα.
Grill | Πως πηγαίνει σήμερα το ελληνικό κρασί;
Χρήστος Χριστόπουλος | Είναι σε ανοδική πορεία, είναι πλέον trend, τόσο στην εγχώρια όσο και στη διεθνή αγορά αν και συνολικά είμαστε ένα πολύ μικρό νούμερο στον παγκόσμιο χάρτη.
Πως πάνε τα προϊόντα που παράγει η εταιρεία;
Κερδίζουμε συνεχώς φίλους. Το 2011 ήταν κομβική χρονιά καθώς βραβευτήκαμε στις Βρυξέλλες: το Κτήμα Θεόπετρα Ροζέ κατέκτησε το βραβείο ‘Καλύτερο Ροζέ Κρασί στον Κόσμο’. Από τότε μας αποδέχτηκε το οινικό κοινό, γιατί στην Ελλάδα είμαστε συνώνυμοι του τσίπουρου. Από το 2011 όμως, ‘μπήκαμε’ για τα καλά και στο κρασί, αποκτώντας πλέον αξία από μόνοι μας, ως Κτήμα Θεόπετρα.
Πάει κι ο φόρος στο κρασί…
Ήταν ευχάριστα νέα. Ήταν όμως απλά ένα ‘συν’ στον κλάδο, το βασικό πρόβλημα το έχει η αποσταγματοποιία κι έγκειται στους ελέγχους, την ποιότητα των διακινούμενων προϊόντων και τον ΦΠΑ. Ξέρετε, ο ΕΦΚ δεν ήταν κάτι που λειτούργησε τόσο …αποτρεπτικά στην κατανάλωση. Ο ΕΦΚ ‘ενόχλησε’ παραγωγούς οι οποίοι βασίζονταν στην κατανάλωση χύμα προϊόντος, όχι τόσο πολύ στο καλό εμφιαλωμένο κρασί. Στο κρασί οι διαφοροποιήσεις ήταν της τάξης των 16 λεπτών· όταν στην ελληνική αγορά η μέση τιμή είναι τα 8 ευρώ, τα 16 λεπτά δεν πτόησαν κανέναν. Η διαδικασία είναι το κουραστικό κι ενοχλητικό, παρά η τιμή.
Ο φόρος αποστάγματος όμως είναι πρόβλημα.
Εκεί η φορολογία είναι τεράστια. Είναι πολύ άσχημο να μιλάμε για τον φόρο, ενώ θα μπορούσαμε να ασχοληθούμε με την προώθηση του προϊόντος. Θα έπρεπε να μιλάμε για τον πραγματικό έλεγχο του προϊόντος, δηλαδή την πρώτη ύλη, τη διαδικασία της απόσταξης, το κανάλι διανομής, το πώς φτάνει στον καταναλωτή το προϊόν.
Άρα, θέτετε ζητήματα και πριν την πώληση.
Το προϊόν που φτάνει στον καταναλωτή θα πρέπει να είναι εμφιαλωμένο και σφραγισμένο. Να είναι ορατό το από πού προέρχεται, πότε έγινε η παραγωγή του και με ποιο τρόπο. Πρέπει να είναι δηλαδή ‘επώνυμο’ και να πληροί τις προϋποθέσεις για την κατανάλωσή του. Δεν είναι δυνατόν π.χ. ένας ‘φίλος’, όσο μερακλής κι αν είναι, να θεωρείται γνώστης της διαδικασίας απόσταξης.
Στην Ελλάδα λειτουργεί όμως μια παράδοση…
Υπάρχει παράδοση οικιακής απόσταξης βέβαια και ασφαλώς κάθε σπίτι έχει αυτό το δικαίωμα έχοντας και την ευθύνη για το τι πίνει. Από τη στιγμή όμως που κάτι διατίθεται στην αγορά θα πρέπει να ελέγχεται, να αποδίδεται ο ΦΠΑ και, δευτερευόντως, ο ειδικός φόρος αλκοόλ. Όταν ένας ιδιώτης πουλάει με 3 ευρώ το λίτρο, αν εμείς επιχειρήσουμε να πουλήσουμε σε αντίστοιχη τιμή και με δεδομένο ότι ο ειδικός φόρος είναι 5 ευρώ το λίτρο, θα έπρεπε να πληρώνουμε για να πουλάμε! Βρίσκεσαι μοιραία εκτός ανταγωνισμού έτσι.
Ακούγεται ότι οι γυναίκες προτιμούν τα αποστάγματα.
Έτσι είναι, βλέπουμε γυναικείο κοινό να στρέφεται στα αποστάγματα, βλέπουμε επίσης κοινό από το κρασί να μεταπηδά στα αποστάγματα. Λανσάραμε το Αγιονέρι για νεανικά και γυναικεία κοινά, μικρής παλαίωσης, για να εκμοντερνιστεί η κατηγορία και να ακολουθήσουμε την ανάλογη διεθνή τάση. Έχουμε επίσης μονοποικιλιακά αποστάγματα σταφυλιού, κάτι με το οποίο ασχολούνται ελάχιστες εταιρείες στην Ελλάδα.
Αγαπάει ο κόσμος τα παλαιωμένα προϊόντα;
Ναι, πιθανά λόγω της εκπαίδευσης για χρόνια με το ουίσκι. Ο κόσμος πλέον σέβεται και πληρώνει ένα παλαιωμένο προϊόν, μπορεί να αντιληφθεί μέσω της παλαίωσης, την υπεραξία που έχει.
Πως συνδέονται τα προϊόντα σας με τη γαστρονομία;
Η γαστρονομία είναι η βάση για να προωθήσουμε τα προϊόντα μας. Δείτε τι έγινε με το περουβιανό pisco – ένα μοντέρνο είδος τσίπουρου, κατώτερο όμως του ελληνικού- το οποίο παρουσιάζει άνοδο παγκοσμίως εξαιτίας της ανόδου της περουβιανής κουζίνας. Δείτε πως αναπτύχθηκαν τα αργεντίνικα ή τα χιλιανά κρασιά, γενικά τα ‘Νεοκοσμίτικα’, με την άνοδο του κρέατος και του αργεντίνικου steak. Το σουβλάκι και η ελληνική σαλάτα δεν φτάνουν ως εξαγώγιμα προϊόντα. Χρειαζόμαστε και άλλα όπως το αυγοτάραχο, τα παλαιωμένα αποστάγματα, τα μανιτάρια, τα τυριά και αλλαντικά.
Τα εστιατόρια πως πάνε;
Έχει ανέβει το επίπεδο των ελληνικών εστιατορίων. Το ίδιο και τα ελληνικά εστιατόρια του εξωτερικού: ήταν κάπως απαρχαιωμένα αλλά τα τελευταία χρόνια υπάρχει κι εκεί εκσυγχρονισμός.
Πως τα πάτε στο εξωτερικό;
Στις ΗΠΑ, καλλιεργούμε σχέσεις και υπάρχουν άτομα που δουλεύουν για μας εκεί. Στην Ασία έχουμε καλή παρουσία, στην Αυστραλία έχουμε πάρα πολύ καλή παρουσία. Στη Γερμανία και τις γερμανόφωνες χώρες πραγματοποιούμε ένα ράλι εξαγωγών τα τελευταία. Για το κρασί θα λέγαμε ότι πάμε καλά με δεδομένο ότι τα κτήματά μας έχουν συγκεκριμένη, ελεγχόμενη παραγωγή που δεν μπορούμε να την υπερβούμε- μιλάμε για 65.000 μπουκάλια για το κτήμα Θεόπετρα και 100.000 μπουκάλια για όλα τα υπόλοιπα.
