Πετράλωνα: Κατηφορίζοντας ή ανηφορίζοντας;
Το Grill Magazine στη γειτονιά των Πετραλώνων
Να κατηφορίσουμε από του Φιλοπάππου και τον Λόφο Νυμφών προς την οδό Τρώων ή να κινηθούμε αντίθετα, ανηφορίζοντας από τον σταθμό του Ηλεκτρικού; Στην πράξη, ψευτοδιλήμματα, διότι οι αποστάσεις είναι τόσο μικρές, που με μία ώρα περπάτημα, ο επισκέπτης έχει δει σχεδόν όλες τις πιάτσες των Πετραλώνων.
Ρεπορτάζ: Γιάννης Μουρατίδης
Μας άρεσε λίγο περισσότερο η διαδρομή από τα πάνω προς τα κάτω Πετράλωνα, κυρίως για τη μετάβαση από το πιο ρομαντικό, στο πιο νεωτερικό. Ξεκινώντας από την κορυφή της Τρώων, προσπαθήσαμε να φανταστούμε μέρες γιορτής περασμένων δεκαετιών που, όπως μας λένε οι κάτοικοι, ο δρόμος έκλεινε από τα τραπέζια και τις παρέες που περπατούσαν καταμεσής.
Η επέκταση της πεζοδρόμησης και η αυστηρότητα των νέων πολεοδομικών κανόνων δεν αφήνει περιθώρια για τέτοιες βεγγέρες, αν και κάποιες φορές, τα πράγματα ξεφεύγουν από το πλαίσιο, έστω και για λίγο. Καθώς κατεβαίναμε την Τρώων, οι βουκαμβίλιες δεν ήταν ανθισμένες ακόμη, αλλά το σούρουπο χρωμάτιζε τα κτήρια, αναδεικνύοντας λεπτομέρειες σε σκεπές και γωνίες, που με λίγη φαντασία σού επιτρέπουν να πλάσεις την εικόνα της παλιάς γειτονιάς.
Στα δεξιά, περάσαμε το Chez Lucien απ’ όπου αναδύθηκαν οι αναμνήσεις μιας ζεστής κρεμυδόσουπας και του ήχου από το μικρό καμπανάκι, που ο Lucien χτυπούσε για να ευχαριστεί τον πελάτη που φεύγει, αναγγέλλοντας παράλληλα την αναχώρησή του. Λίγο πιο κάτω, δεξιά μας, είναι ο θερινός κινηματογράφος Ζέφυρος, που περιμένει υπομονετικά τον Μάϊο και απέναντι η Ταβέρνα του Οικονόμου, που από το 1930 ταΐζει με μαγειρευτά φαγητά επώνυμους και μη Αθηναίους.
Τα τραπεζάκια έξω έχουν αρχίσει να γεμίζουν και παρότι τέλος Μαρτίου, οι πρώτοι πελάτες είναι τουρίστες. Είχαμε ακούσει ότι τα Πετράλωνα έχουν μπει για τα καλά στους τουριστικούς χάρτες με μαγαζιά ‘κρυφά διαμάντια’ και τώρα το βλέπουμε με τα μάτια μας. Για λίγα μέτρα ακόμα, η εστίαση έχει έντονη παρουσία, αλλά μετά ξεκινά η οικιστική ανάπτυξη με χαμηλές, αλλά κυρίως σύγχρονες κατοικίες.
Μετά από λίγες λοξοδρομήσεις για ένα γεια σε προσφιλή μπαρ και μεζεδάδικα κι αφού έχουμε ανακαλύψει μια ικαριώτικη μικροζυθοποιία απέναντι από το παλιό Θείο Τραγί (αναφορά στο μυθιστόρημα του Γιάννη Σκαρίμπα, το πρώτο συνεταιριστικό fine dining εστιατόριο στην Αθήνα, στην θέση του σήμερα βρίσκεται το μπαρ – εστιατόριο Ζαβολιά), φτάνουμε στην Αλκμήνης.
Η ώρα έχει πάει κοντά στις 8 και λίγο πριν από την παράσταση στο ομώνυμο θέατρο, πίνουμε ένα ποτήρι κρασί με συνοδεία pizzeti, στην αυλή του Upupa Epops. Πριν ανοίξει το 2016 το Upupa, το θέατρο Αλκμήνη έδινε μόνο του ζωή στην περιοχή. Σήμερα, τα γύρω κτήρια φιλοξενούν εκκολαπτόμενες επιχειρήσεις και η Αλκμήνης, μαζί με τους δορυφορικούς της δρόμους, βιώνει μια νεότητα, η οποία αναμένεται να έλξει και μαγαζιά εκτός του τομέα της εστίασης.
Φεύγοντας από την παράσταση, κάνουμε μια ανασκόπηση της διαδρομής. Έχουμε αφήσει πολλά απ’ έξω. Την Πλατεία Μερκούρη, δίπλα από το Πάρκο Δεξαμενής, που πριν από μερικά καλοκαίρια, είχε γίνει στέκι για βραδινό φαγητό και χώρος εναλλακτικής διασκέδασης.
Την Πλατεία Κοίλης, άγνωστη σε πολλούς με το όνομά της, αλλά κόμβος για το πέρασμα από τα Άνω Πετράλωνα στην Καλλιθέα, όπου εδώ και μερικά χρόνια έχει αναβαθμιστεί, προσελκύοντας το ενδιαφέρον κορυφαίων σεφ, όπως ο Herve Pronzato, που δημιούργησε εκεί το εστιατόριο Herve.
Το φυτώριο της Αυλής των Κηπουρών (Ομάδα Διατήρησης Παραδοσιακών Σπόρων), για να πάρουμε σπόρους και φυτά για τα καλοκαιρινά μας παρτέρια και τους Patinistas, κοντά στον σταθμό του Ηλεκτρικού, που φροντίζουν τους δύο πιο αγαπημένους μας τροχούς αυτόν τον καιρό. Εντάξει μικρό το κακό. Κι αύριο πάλι εδώ θα είμαστε.
Διαβάστε τα τρία κείμενα του ρεπορτάζ για τα Πετράλωνα, για τα εστιατόρια: